Hinn frægi breski sagnfræðingur Arnold Toynbee talaði um að siðmenningar ættu lífsferil. Í einstaklingsbundnum lífsferli byrjar eitthvað, þroskast, þroskast og hnignar. Toynbee sagði að nýstofnað siðmenning væri eins og barn sem væri að upplifa og prófa nýja hluti. Þetta væri tímabil siðmenningar snemma þróunar. Næst byrjar siðmenning að tileinka sér þær skoðanir sem vinna fyrir hana og þegar hún hefur haldið í þessar skoðanir fer hún inn í tímabil stífni. Þetta er í ætt við að barnið geri allt tilraunadótið en kemur síðan upp við vegg foreldris og segir „Svona er það“ og innbyrðir þessi skilaboð.
En það er vandamál með þessa stífni: Alheimurinn er stöðugt að breytast. Svo að reyna að halda í trúna leiðir til áskorana sem eru afleiðingar þess að vera ekki nógu sveigjanlegur til að beygja sig með straumum breytinganna. Það sem er stíft byrjar að hnigna.
Siðmenningar hafa alltaf komið og farið. Sérstök hringrás okkar er þó einstök vegna þess að við erum ekki bara að binda enda á siðmenningu, við erum líka að ljúka fullkomnu stigi þróunar. Við höfum líka möguleika á að stökkva inn á annað stig þróunar, en ég verð að leggja áherslu á að við höfum möguleikana. Við getum ekki sagt til um niðurstöðuna. Við komumst kannski eða ekki og verðum í raun að eiga það. Þetta þýðir ekki að við eigum að hætta að reyna að sjá hvernig við gætum lifað heldur að við eigum að vera þeim mun virkari í því að reyna að gera það.