Η ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού αποκαλύπτει μια επαναλαμβανόμενη ενασχόληση με την έννοια της δυαδικότητας. Μαύρο και άσπρο, θετικό και αρνητικό, αρσενικό και θηλυκό, νικητής και ηττημένος και φυσικά, το πάντα αμφιλεγόμενο, καλό και κακό. Είναι ενδιαφέρον ότι ακόμη και η ίδια η φύση της «δυαδικότητας» οδήγησε σε μια θεμελιώδη διάσπαση ή δυαδικότητα του ανθρώπινου πολιτισμού – Ανατολής και Δύσης. Στην ανατολική φιλοσοφία, όλες οι πτυχές της δυαδικότητας αναγνωρίζονται ότι αντιπροσωπεύουν μια υποκείμενη ενότητα. Όλα είναι Ένα, αλλά από αυτό το Ένα πηγάζουν όλες οι αντιληπτές μας δυαδότητες.
Αντίθετα, ο δυτικός πολιτισμός βασίζεται εξ ολοκλήρου σε μια φιλοσοφία που τονίζει τη διακριτή πολικότητα που είναι εγγενής στον δυϊσμό. Η ενασχόλησή μας με τη δυαδικότητα γίνεται αρκετά ασταθής όταν αποδίδουμε τιμές στα πολικά άκρα, ειδικά στις αξίες του σωστού και του λάθους. Οι πολικές απόψεις δημιουργούν «πλευρές» και οι πλευρές συνήθως ανταγωνίζονται για να δικαιολογήσουν τη θέση τους.
Ακόμη και οι συνέπειες του προκύπτοντος ανταγωνισμού σε δυϊστικές απόψεις μπορεί να είναι δυϊστικές. Ο ανταγωνισμός μπορεί να γίνει καταστροφικός, ειδικά όταν η επίλυσή του οδηγεί σε σωματική μάχη, όπως πόλεμοι και επαναστάσεις. Άλλες φορές, ο ανταγωνισμός για τις πολικές απόψεις είναι αρκετά εποικοδομητικός, όταν οι αποφάσεις οδηγούν σε πνευματικές και τεχνικές προόδους.