Byłaś złożonym, małym stworzeniem, które miało życie przedurodzeniowe w łonie, co głęboko wpłynęło na twoje długoterminowe zdrowie i zachowanie: „Jakość życia w łonie matki, naszego tymczasowego domu przed urodzeniem, programuje naszą podatność na choroby wieńcowe choroby tętnic, udar, cukrzyca, otyłość i wiele innych schorzeń w późniejszym życiu ”- pisze dr Peter W. Nathanielsz w Życie w łonie matki: pochodzenie zdrowia i chorób. [Nathanielsz 1999] Ostatnio jeszcze szerszy zakres przewlekłych zaburzeń związanych z dorosłymi, w tym osteoporoza, zaburzenia nastroju i psychozy, został ściśle powiązany z wpływami rozwojowymi w okresie przed- i okołoporodowym. [Gluckman i Hanson 2004]
Uznanie roli, jaką środowisko prenatalne odgrywa w tworzeniu chorób, zmusza do ponownego rozważenia determinizmu genetycznego. Nathanielsz pisze: „Istnieje coraz więcej dowodów na to, że programowanie zdrowia na całe życie przez warunki panujące w macicy jest równie ważne, jeśli nie ważniejsze, jak nasze geny w określaniu naszego funkcjonowania psychicznego i fizycznego podczas życia. Krótkowzroczność genów to termin, który najlepiej opisuje obecny, wszechobecny pogląd, że nasze zdrowie i przeznaczenie przez całe życie są kontrolowane wyłącznie przez nasze geny… W przeciwieństwie do względnego fatalizmu krótkowzroczności genów, zrozumienie mechanizmów leżących u podstaw programowania przez jakość życia w łonie matki , możemy poprawić start w życiu naszych dzieci i ich dzieci ”.
„Mechanizmy” programowania, do których odwołuje się Nathanielsz, to omówione wcześniej mechanizmy epigenetyczne, za pomocą których bodźce środowiskowe regulują aktywność genów. Jak twierdzi Nathanielsz, rodzice mogą poprawić środowisko prenatalne. W ten sposób działają jako inżynierowie genetyczni swoich dzieci. Idea, że rodzice mogą przenosić dziedziczne zmiany ze swojego życia na swoje dzieci, jest oczywiście koncepcją lamarcańską, która jest sprzeczna z darwinizmem. Nathanielsz jest jednym z naukowców, którzy są teraz na tyle odważni, by przywołać słowo „L” dla Lamarcka: „… zachodzi międzypokoleniowe przejście cech środkami niegenetycznymi. Lamarck miał rację, chociaż międzypokoleniowe przekazywanie cech nabytych zachodzi przez mechanizmy nieznane w jego czasach. ”
Wrażliwość jednostek na warunki środowiskowe odczuwane przez matki przed urodzeniem pozwala im na optymalizację rozwoju genetycznego i fizjologicznego w miarę dostosowywania się do prognozy środowiskowej.
Referencje:
Gluckman, PD i MA Hanson (2004). „Życie z przeszłością: ewolucja, rozwój i wzorce chorób”. Science 305: 1733-1736.
Nathanielsz, PW (1999). Życie w łonie matki: pochodzenie zdrowia i chorób. Ithaca, NY, Promethean Press.