Weź pod uwagę, że dobrze znasz kogoś, a także znasz jego rodzica. Z twojej perspektywy widzisz, że zachowanie twojego przyjaciela jest bardzo podobne do jego rodzica. Aż pewnego dnia od niechcenia zwracasz się do przyjaciela: „Znasz Mary, jesteś taka jak twoja mama”. Wycofać się! Z niedowierzaniem i być może zszokowana Mary prawdopodobnie odpowie: „Jak możesz tak mówić!” Kosmiczny żart jest taki, że wszyscy inni widzą, że zachowanie Mary przypomina zachowanie jej mamy z wyjątkiem Mary. Dlaczego? Po prostu dlatego, że kiedy Mary angażuje się w podświadome programy behawioralne, które pobrała w młodości, obserwując swoją mamę, dzieje się tak dlatego, że jej samoświadomy umysł nie zwraca uwagi. W takich momentach jej automatyczne programy podświadomości działają bez obserwacji.
Inny znany przykład tego, jak działa „niewidzialne” zachowanie: prowadzisz samochód, prowadząc intensywną rozmowę z przyjacielem na miejscu pasażera. Wciągasz się w dyskusję tak bardzo, że dopiero później, gdy twój wzrok wraca na drogę, zdajesz sobie sprawę, że przez ostatnie dziesięć minut nie zwracałeś uwagi na jazdę. Ponieważ samoświadomy umysł był zajęty rozmową, samochód był napędzany w trybie „autopilota” podświadomości. Gdyby jednak poproszono Cię o opisanie swojego zachowania podczas jazdy podczas tej dziesięciominutowej przerwy, byłbyś zmuszony powiedzieć: „Nie wiem… Nie zwracałem uwagi”. Aha! O to chodzi - kiedy świadomy umysł jest zajęty, nie obserwujemy własnych zaprogramowanych podświadomych zachowań.