Als liefde inderdaad een resonerende harmonische is, dan kan er voor worden gezorgd dat evolutie de evolutie van liefde zelf is. Vanaf de eerste levensvonk die ontstoken werd door de golf van licht die het materiedeeltje op aarde doordrenkt, heeft elk stadium van evolutie twee dingen met zich meegebracht: grotere verbinding en groter bewustzijn.
Hoewel we moeten oppassen voor antropomorfiserende cellen - zij haat het wanneer we dat doen - in een zeer belangrijke zin, toen enkele cellen zich verenigden om meercellige organismen te worden, 'gaven ze zich over' aan een hoger organisatieniveau en 'stemden ze ermee in' in harmonie te leven. Met andere woorden, liefde.
Hetzelfde geldt voor individuen die lid zijn van stammen, en stammen die zich aansluiten als naties. In elk stadium zijn individuen (of groepen individuen) geworden bewust van hoe het aansluiten van in de gemeenschap zou hun welzijn verbeteren. In navolging van de Iroquois Nation ontwierpen de oprichters van Amerika een systeem waarin individuele staten hun recht opgaven om zich tegen elkaar te wapenen. Bedenk eens wat het zou hebben betekend voor staten om gewapende grenzen te hebben, en de onvermijdelijkheid van een grensgevecht. Het is duidelijk dat de welvaart van Amerika deels te danken is aan het feit dat we geen kostbare middelen hoefden te besteden om zich te verdedigen tegen andere Amerikanen.
Stel je op wereldwijde schaal voor wat we zouden kunnen doen met de biljoenen dollars die we aan wapens uitgeven. Er kan zeker een argument worden aangevoerd dat hoewel de overgrote meerderheid van ons vredelievend is, we ons toch moeten verdedigen tegen degenen die dat niet zijn. Dit is waar. We worden echter maar al te vaak door onze "leiders" gemobiliseerd tegen een vermeende vijand, terwijl in werkelijkheid de ware "vijand" het gebied is van overtuigingen die de afwezigheid van liefde versterken en de misleiders die dat veld manipuleren.