Vorige week hebben we het gehad over het feit dat onze planeet wordt geconfronteerd met wat wetenschappers de zesde grote massa-extinctie noemen (klik hier). De vorige vijf werden blijkbaar veroorzaakt door objecten uit de ruimte, zoals kometen of asteroïden, die de aarde troffen. Deze keer komt de oorzaak uit 'innerlijke ruimte', onze eigen onzichtbare overtuigingen die ons buiten het levensweb hebben gesponnen. Beginnend met de monotheïstische religie die ons vertelt dat wij mensen superieur zijn en afgezien van andere wezens op de planeet, verergerd door wetenschappelijk materialisme, volhoudend dat menselijke technologie de kracht heeft om de natuur te 'veroveren', hebben we ons zo sterk gericht op onze fitheid als individuen, we hebben gefaald te erkennen dat onze geschiktheid als soort ter onderzoek staat.
Het meest transformationele hulpmiddel in onze menselijke toolkit, en degene die we de afgelopen twee millennia grotendeels hebben genegeerd, is liefde. Deze liefde waar we het over hebben, is geen papperig gevoel, maar de lijm die onze wereld bij elkaar houdt. Volgens dr. Leonard Laskow, een chirurg die zijn eigen aangeboren vermogen ontdekte om met liefde te genezen en een boek met dezelfde naam schreef: "Liefde is een universeel patroon van resonerende energie." In die zin zijn twee of meer samen vibrerende stemvorken verliefd op elkaar, net zoals twee of meer mensen kunnen resoneren in een voelbaar veld van verbondenheid, vreugde en zelfs extase. Liefde, zei hij, "is de universele harmonische."