Inhoudsopgave
voorwoord: Waarom we dit boek schrijven
Inleiding: Een universeel liefdesverhaal
Inleiding: Spontane remissie
Deel I - Wat als alles wat u weet verkeerd is
Hoofdstuk 1: Geloven is zien
Hoofdstuk 2: Handel lokaal, evolueer wereldwijd
Hoofdstuk 3: Een nieuwe kijk op het oude verhaal
Hoofdstuk 4: Amerika herontdekken
Deel II - Vier mythe-percepties van de Apocalyps
Hoofdstuk 5: Mytheperceptie één: het is alleen belangrijk
Hoofdstuk 6: Mytheperceptie twee: Survival of the Fittest
Hoofdstuk 7: Mythe-perceptie drie: het zit in je genen
Hoofdstuk 8: Mythe-perceptie vier: evolutie is willekeurig
Hoofdstuk 9: Storing bij de kruising
Hoofdstuk 10: Gezond gaan
Deel III - De wacht veranderen en de tuin opnieuw laten groeien
Hoofdstuk 11: Fractal evolutie
Hoofdstuk 12: Tijd om een goede krimp te zien
Hoofdstuk 13: De enige suggestie
Hoofdstuk 14: Een gezond Gemenebest
Hoofdstuk 15: Genezing van het lichaam Politiek
Hoofdstuk 16: Een heel nieuw verhaal
HOOFDSTUK 1
Geloven is zien
"We hoeven de wereld niet te redden, geef het gewoon verstandiger uit"
—Swami Beyondananda
We willen allemaal de wereld verbeteren, of we het ons nu realiseren of niet. Op een bewust niveau voelen velen van ons zich geïnspireerd om de planeet te redden om altruïstische of ethische redenen. Op een onbewust niveau worden onze inspanningen om als rentmeesters van de aarde te dienen gedreven door een diepere, meer fundamentele gedragsprogrammering die bekend staat als de biologische noodzaak, de drive om te overleven. We voelen inherent aan dat als de planeet instort, wij dat ook doen. Dus, gewapend met goede bedoelingen, onderzoeken we de wereld en vragen ons af: "Waar beginnen we?"
Terrorisme, genocide, armoede, opwarming van de aarde, ziekten, hongersnood. . . stop al! Elke nieuwe crisis draagt bij aan een dreigende berg wanhoop, en we kunnen gemakkelijk overweldigd worden door de urgentie en omvang van de dreigingen die voor ons liggen. We denken: “Ik ben maar één persoon - één uit miljarden. Wat kan I doen aan deze rotzooi? " Combineer de enorme omvang van de missie met hoe klein en hulpeloos we ons voorstellen dat we zijn, en onze goede bedoelingen vliegen snel uit het raam.
Bewust of onbewust aanvaarden de meesten van ons onze eigen machteloosheid en zwakte in een schijnbaar onbeheerste wereld. We zien onszelf als gewone stervelingen, we proberen gewoon de dag door te komen. Mensen die hulpeloosheid veronderstellen, smeken God vaak om hun problemen op te lossen.
Het beeld van een zorgzame God verdoofd door een nooit eindigende kakofonie van smeekbeden die uitgaan van deze zieke planeet, werd amusant geportretteerd in de film, Bruce Almighty, waarin Jim Carrey's personage, Bruce, Gods taak overnam. Verlamd door het lawaai van gebeden die eindeloos in zijn hoofd speelden, veranderde Bruce de gebeden in Post-It ™ -notities om vervolgens bedolven te raken onder een sneeuwstorm van kleverig papier.
Hoewel velen beweren hun leven volgens de Bijbel te leiden, is de perceptie van machteloosheid zo doordringend dat zelfs de meest gelovigen blind lijken voor de veelvuldige verwijzingen in de Schriften die onze krachten verheerlijken. De Bijbel geeft bijvoorbeeld specifieke instructies met betrekking tot die dreigende berg van wanhoop: als je een geloof hebt dat zo klein is als een mosterdzaadje, kun je tegen deze berg zeggen: "Ga van hier naar daar" en hij zal zich verplaatsen. Niets zal voor jou onmogelijk zijn. Dat is een moeilijk mosterdzaadje om door te slikken. Alles wat we nodig hebben is geloof, en niets zal voor ons onmogelijk zijn? Ja . . . Rechtsaf!
Maar serieus, met deze goddelijke instructies bij de hand, vragen we: "Is onze veronderstelde machteloosheid en zwakheid een ware weerspiegeling van menselijke vermogens?" Vooruitgang in de biologie en natuurkunde biedt een verbazingwekkend alternatief begrip dat onthult dat ons gevoel van machteloosheid het resultaat is van aangeleerde beperkingen. Daarom, als we vragen: "Wat weten we echt over onszelf?" we vragen echt: "Wat hebben we over onszelf geleerd?"
Zijn we zo kwetsbaar als we hebben geleerd?
In termen van onze menselijke evolutie, de huidige beschaving Officiële Truth Provider is materialistische wetenschap. En volgens de populaire medisch modelis het menselijk lichaam een biochemische machine die wordt bestuurd door genen, terwijl de menselijke geest een ongrijpbare is bijverschijnsel, dat wil zeggen, een secundaire, incidentele aandoening die voortvloeit uit het mechanisch functioneren van de hersenen. Dat is een mooie manier om te zeggen dat het fysieke lichaam echt is en de geest een verzinsel van de verbeelding van de hersenen.
Tot voor kort verwierp de conventionele geneeskunde de rol van de geest in het functioneren van het lichaam, op één vervelende uitzondering na: de Placebo effect, wat aantoont dat de geest de kracht heeft om het lichaam te genezen wanneer mensen geloven dat een bepaald medicijn of een bepaalde procedure een genezing zal bewerkstelligen, zelfs als de remedie in feite een suikerpil is zonder bekende farmaceutische waarde. Geneeskundestudenten leren dat een derde van alle ziekten genezen door de magie van het placebo-effect.
Met verdere opleiding zullen dezelfde studenten de waarde van de geest bij genezing afwijzen, omdat het niet past in de stroomschema's van het biochemische paradigma van de Newtoniaanse geneeskunde. Helaas zullen ze als artsen onbewust hun patiënten machteloos maken door de genezende kracht die inherent is aan de geest niet aan te moedigen.
We worden verder ontkracht door onze stilzwijgende aanvaarding van een belangrijk uitgangspunt van de darwinistische theorie, het idee dat evolutie wordt aangedreven door een eeuwig strijd om te overleven. Geprogrammeerd met deze perceptie, bevindt de mensheid zich in een voortdurende strijd om in leven te blijven in een honden-eet-hondenwereld. Tennyson beschreef de realiteit van deze bloedige darwinistische nachtmerrie poëtisch als een wereld "rood van tand en klauw".
Overspoeld door een zee van stresshormonen afkomstig van onze door angst geactiveerde bijnieren, wordt onze interne cellulaire gemeenschap onbewust gedreven om voortdurend vecht-of-vluchtgedrag te gebruiken om te overleven in een vijandige omgeving. Overdag vechten we om de kost te verdienen, en 's nachts vluchten we uit onze strijd via televisie, alcohol, drugs of andere vormen van massale afleiding.
Maar al die tijd loeren er knagende vragen in ons achterhoofd: “Is er hoop of opluchting? Zal onze toestand volgende week, volgend jaar of ooit beter zijn? "
"Waarschijnlijk niet", antwoorden darwinisten. "Leven en evolutie zijn een eeuwige 'strijd om te overleven'", zeggen ze.
Alsof dat nog niet genoeg is, is onszelf verdedigen tegen de grotere honden in de wereld slechts het halve verhaal. Interne vijanden bedreigen ook onze overleving. Ziektekiemen, virussen, parasieten en ja, zelfs voedsel met zulke sprankelende namen als Twinkies ™ kunnen gemakkelijk onze kwetsbare lichamen besmetten en onze biologie saboteren. Ouders, leraren en artsen hebben ons geprogrammeerd met de overtuiging dat onze cellen en organen kwetsbaar en kwetsbaar zijn. Lichamen breken gemakkelijk af en zijn vatbaar voor ziekte, ziekte en genetische disfunctie. Daarom anticiperen we angstvallig op de kans op ziekte en zoeken we waakzaam in ons lichaam naar een knobbel hier, een verkleuring daar of enige andere afwijking die onze naderende ondergang aangeeft.
Bezitten gewone mensen bovenmenselijke krachten?
Welke kans hebben we om de wereld te redden, gezien de heroïsche inspanningen die nodig zijn om ons eigen leven te redden? Geconfronteerd met de huidige wereldwijde crises, krimpen we begrijpelijkerwijs terug, overweldigd door een gevoel van onbeduidendheid en onvermogen om de zaken van de wereld te beïnvloeden. Het is veel gemakkelijker om door reality-tv te worden vermaakt dan om daadwerkelijk deel te nemen aan onze eigen realiteit.
Maar overweeg het volgende:
Vuurlopen: Duizenden jaren lang hebben mensen van veel verschillende culturen en religies uit alle delen van de wereld vuurlopen beoefend. Een recent Guinness-wereldrecord voor de langste vuurloop werd in juni 23 gevestigd door de 2005-jarige Canadese Amanda Dennison. Amanda liep 220 meter over kolen met een temperatuur van 1,600 tot 1,800 graden Fahrenheit. Amanda sprong of vloog niet, wat betekent dat haar voeten in direct contact waren met de gloeiende kolen gedurende de volledige 30 seconden die ze nodig had om de wandeling te voltooien.
Veel mensen schrijven het vermogen om tijdens zo'n wandeling brandvrij te blijven toe aan paranormale verschijnselen. Daarentegen suggereren natuurkundigen dat het veronderstelde gevaar een illusie is, waarbij ze beweren dat de sintels geen grote warmtegeleiders zijn en dat de voeten van de wandelaar beperkt contact hebben met de kolen. Toch hebben maar heel weinig spotters daadwerkelijk hun schoenen en sokken uitgetrokken en de gloeiende kolen doorkruist, en geen enkele heeft de prestatie van Amanda's voeten geëvenaard. Bovendien, als de kolen echt zo goedaardig zijn als de natuurkundigen suggereren, hoe verklaren ze dan de ernstige brandwonden die worden ervaren door grote aantallen "toevallige toeristen" tijdens hun vuurlopen?
Onze vriend, auteur en psycholoog Dr. Lee Pulos, heeft veel tijd geïnvesteerd in het bestuderen van het fenomeen vuurlopen. Op een dag stond hij dapper zelf het vuur onder ogen. Met zijn broek opgerold en zijn hoofd helder, liep Lee door de handschoen van brandende sintels. Toen hij de andere kant bereikte, was hij opgetogen en gemachtigd om te beseffen dat zijn voeten geen tekenen van trauma vertoonden. Hij was ook totaal verrast toen hij ontdekte toen hij zijn broek uitrolde en zijn manchetten losmaakten langs een schroeiplek die elk been omcirkelde.
Of de mechanismen die vuurlopen al dan niet fysiek of metafysisch zijn, één resultaat is consistent: degenen die verwachten dat de kolen ze verbranden, worden verbrand en degenen die dat niet doen, doen dat niet. Het geloof van de rollator is de belangrijkste bepalende factor. Degenen die de vuurloopervaring met succes hebben voltooid, uit de eerste hand, een sleutelprincipe van de kwantumfysica: de waarnemer, in dit geval de wandelaar, schept de werkelijkheid.
Ondertussen, op het uiterste tegenovergestelde van het klimaatspectrum, loopt de Bakhtiari-stam in Perzië dagenlang blootsvoets in sneeuw en ijs over een bergpas van 15,000 voet. In de jaren 1920 creëerden twee ontdekkingsreizigers, Ernest Schoedsack en Merian Cooper, de eerste lange documentaire, een briljante bekroonde film met de titel Grass: A Nation's Battle for Life. Deze historische film legde de jaarlijkse migratie vast van de Bakhtiari, een ras van nomaden die geen voorafgaand contact hadden met de moderne wereld. Twee keer per jaar steken meer dan 50,000 mensen en een kudde van een half miljoen schapen, koeien en geiten, zoals ze al een millennium doen, rivieren en met gletsjers bedekte bergen over om groene weiden te bereiken.
Om hun reizende stad over de bergpas te krijgen, graven deze geharde mensen op blote voeten een weg van 15 meter breed en kilometers lang door torenhoge ijs en sneeuw. Maar goed dat deze mensen niet wisten dat ze hun dood van de kou konden opvangen door dagenlang zonder schoenen in de sneeuw te zijn!
Het punt is, of het nu gaat om koude voeten of "kolenpoten", wij mensen zijn echt niet zo kwetsbaar als we denken dat we zijn.
Zwaar tillen: We kennen allemaal het gewichtheffen, waarbij gespierde mannen en vrouwen ijzer pompen. Dergelijke inspanningen vereisen intensieve bodybuilding en misschien wat anabolen. In een vorm van de sport die totaal gewichtheffen wordt genoemd, tillen forse mannelijke wereldrecordhouders tussen de 700 en 800 pond en de vrouwelijke titlists gemiddeld rond de 450 tot 500 pond.
Hoewel deze prestaties fenomenaal zijn, bestaan er veel andere rapporten van ongetrainde, niet-atletische mensen die nog meer verbazingwekkende krachtprestaties tonen. Om haar vastzittende zoon te redden, tilde Angela Cavallo een Chevrolet uit 1964 op en hield hem vijf minuten lang omhoog terwijl buren arriveerden, een krik resetten en haar bewusteloze jongen redden. Evenzo hief een bouwvakker een helikopter van 3,000 pond op die in een afwateringssloot was neergestort en zijn maatje onder water vastzat. Bij deze op video vastgelegde prestatie hield de man het vliegtuig omhoog terwijl anderen zijn vriend onder het wrak vandaan trokken.
Om deze prestaties af te wijzen als het gevolg van een adrenalinestoot, mist het punt. Adrenaline of niet, hoe kan een ongetrainde gemiddelde vrouw of man een massa van een halve ton of meer langdurig optillen en vasthouden?
Deze verhalen zijn opmerkelijk omdat noch mevrouw Cavallo, noch de bouwvakker onder normale omstandigheden zulke bovenmenselijke daden hadden kunnen verrichten. Het idee om een auto of helikopter op te tillen is onvoorstelbaar. Maar terwijl het leven van hun kind of vriend op het spel stond, schortten deze mensen onbewust hun beperkende overtuigingen op en concentreerden ze hun intentie op de belangrijkste overtuiging op dat moment: Ik moet dit leven redden!
Gif drinken: Elke dag baden we ons lichaam met antibacteriële zeep en schrobben we onze huizen met krachtige antibiotische reinigingsmiddelen. Zo beschermen we onszelf tegen de altijd aanwezige dodelijke ziektekiemen in onze omgeving. Om ons eraan te herinneren hoe vatbaar we zijn voor invasieve organismen, sporen televisiereclames aan dat we onze wereld reinigen met Lysol ™ en onze mond spoelen met Listerine ™. . . of is het andersom? De Centers for Disease Control and Prevention en de media informeren ons voortdurend over de dreigende gevaren van de nieuwste griep, hiv en plagen die worden vervoerd door muggen, vogels en varkens.
Waarom baren deze prognosticaties ons zorgen? Omdat we zijn geprogrammeerd om te geloven dat de afweer van ons lichaam zwak is, rijp voor invasie door vervelende insecten met dodelijke bedoelingen.
Als de bedreigingen van de natuur niet erg genoeg waren, moeten we onszelf ook beschermen tegen bijproducten van de menselijke beschaving. Geproduceerde gifstoffen en enorme hoeveelheden uitgescheiden geneesmiddelen zijn giftig voor het milieu. Natuurlijk kunnen gifstoffen, gifstoffen en ziektekiemen ons doden - dat weten we allemaal. Maar dan zijn er nog mensen die niet in deze realiteit geloven - en leven om erover te vertellen.
In een artikel over de integratie van genetica en epidemiologie in het tijdschrift Wetenschapmicrobioloog VJ DiRita schreef: “Moderne epidemiologie is geworteld in het werk van John Snow, een Engelse arts wiens zorgvuldige studie van choleraslachtoffers hem ertoe bracht de door water overgedragen aard van deze ziekte te ontdekken. Cholera speelde ook een rol bij de basis van de moderne bacteriologie - 40 jaar na de baanbrekende ontdekking van Snow ontwikkelde Robert Koch de ziektekiemtheorie na zijn identificatie van de kommavormige bacterie. Vibrio cholerae als de agent die cholera veroorzaakt. De theorie van Koch was niet zonder tegenstanders, van wie er een er zo van overtuigd was V. cholerae was niet de oorzaak van cholera dat hij er een glas van dronk om te bewijzen dat het onschadelijk was. Om onverklaarbare redenen bleef hij symptoomvrij, maar niettemin onjuist. "
Hier is een man die in 1884 de algemeen aanvaarde medische mening zo in twijfel trok, dat hij om zijn standpunt te bewijzen een glas cholera dronk, maar toch symptoomvrij bleef. Om niet achter te blijven, beweerden de professionals dat hij degene was die het bij het verkeerde eind had!
We houden van dit verhaal omdat het meest veelzeggende is dat de wetenschap het gewaagde experiment van deze man verwierp zonder de moeite te nemen om de reden voor zijn schijnbare immuniteit te onderzoeken, wat zeer waarschijnlijk zijn onwankelbare overtuiging was dat hij gelijk had. Het was veel gemakkelijker voor de wetenschappers om hem als een vervelende uitzondering te behandelen dan om de regels die ze hadden opgesteld te veranderen. In de wetenschap vertegenwoordigt een uitzondering eenvoudigweg iets dat nog niet bekend of begrepen is. In feite waren enkele van de belangrijkste vorderingen in de geschiedenis van de wetenschap rechtstreeks ontleend aan studies over afwijkende uitzonderingen.
Neem nu het inzicht van het cholera-verhaal en integreer het met dit verbazingwekkende rapport: op het platteland van oostelijk Kentucky, Tennessee en delen van Virginia en North Carolina wonen vrome fundamentalisten die bekend staan als de Free Pentecostal Holiness Church. In een staat van religieuze extase demonstreren gemeenteleden Gods bescherming door hun vermogen om veilig met giftige ratelslangen en koperkoppen om te gaan. Hoewel veel van deze individuen worden gebeten, vertonen ze geen verwachte symptomen van toxische vergiftiging. De slangenroutine is slechts de openingsact. Echt vrome gemeenteleden gaan nog een gigantische stap verder met het idee van goddelijke bescherming. Om te getuigen dat God hen beschermt, drinken ze giftige doses strychnine zonder schadelijke effecten te vertonen. Nu is er een moeilijk mysterie voor de wetenschap!
Spontane remissie: Elke dag krijgen duizenden patiënten te horen: “Alle tests zijn terug en de scans komen overeen. . . Het spijt me; er is niets anders dat we kunnen doen. Het is tijd dat je naar huis gaat en je zaken op orde hebt, want het einde is nabij. " Voor de meeste patiënten met terminale ziekten, zoals kanker, is dit hoe hun laatste daad zich afspeelt. Er zijn echter mensen met terminale ziekten die een meer ongebruikelijke en gelukkiger optie uiten - spontane remissie. De ene dag zijn ze ongeneeslijk ziek, de volgende dag niet. Niet in staat om deze raadselachtige maar steeds terugkerende realiteit te verklaren, concluderen conventionele artsen in dergelijke gevallen liever dat hun diagnoses simpelweg onjuist waren - ondanks wat de tests en scans aan het licht brachten.
Volgens Dr. Lewis Mehl-Madrona, auteur van Coyote Medicinegaat spontane remissie vaak gepaard met een 'verandering van verhaal'. Velen bekrachtigen zichzelf met de bedoeling dat ze - tegen alle verwachtingen in - in staat zijn een ander lot te kiezen. Anderen laten gewoon hun oude manier van leven met de inherente stress los, in de veronderstelling dat ze net zo goed kunnen ontspannen en genieten van de tijd die ze nog hebben. Ergens, terwijl ze hun leven volledig uitleven, verdwijnen hun onbeheerde ziekten. Dit is het ultieme voorbeeld van de kracht van het placebo-effect, waarbij zelfs het slikken van een suikerpil niet nodig is!
Nu is hier een volkomen gek idee. In plaats van al ons geld te investeren in de zoektocht naar ongrijpbare genen voor kankerpreventie en naar wat wordt gezien als magische kogels die genezen zonder de keerzijde van schadelijke bijwerkingen, zou het niet logisch zijn om ook serieuze inspanningen te leveren om het fenomeen van spontane remissie en andere dramatische, niet-invasieve medische omkeringen die verband houden met het placebo-effect? Maar omdat farmaceutische bedrijven geen manier hebben bedacht om placebo-gemedieerde genezing te verpakken of er een prijskaartje aan te hangen, hebben ze geen motivatie om dit aangeboren genezingsmechanisme te bestuderen.
Hebben we een operatie nodig? Of gewoon een "Faith-Lift?"
Allen die deelnemen aan het over kolen lopen, gif drinken, auto's optillen of spontane remissies uiten, delen één eigenschap: een onwankelbare geloof ze zullen slagen in hun missie.
We gebruiken het woord geloof niet lichtvaardig. In dit boek is geloof geen eigenschap die kan worden gemeten op een schaal van 0 tot 100 procent. Het drinken van strychnine is bijvoorbeeld geen spelletje voor de 'ik denk echt dat ik geloof'-menigte. Geloof lijkt op zwangerschap; je bent óf zwanger, óf je bent het niet. Het moeilijkste van het geloofsspel is dat je iets gelooft of niet - er is geen middenweg.
Ook al zeggen veel natuurkundigen dat ze denken dat aangestoken kolen niet echt heet zijn, ze zijn niet geneigd om de briketten uit hun Weber-grill te scheppen en er vuurlopen op te oefenen. Ook al gelooft u misschien in God, is het krachtig genoeg om te geloven dat God u zal beschermen als u gif drinkt? Anders gezegd, hoe zou je je strychnine willen hebben - geroerd of geschud? Voordat u die vraag beantwoordt, raden we u aan nul procent twijfel te hebben. Zelfs als je maar liefst 99.9 procent in God gelooft, wil je misschien afzien van de strychnine en genoegen nemen met ijsthee.
Als u de hierboven genoemde buitengewone voorbeelden als uitzonderingen beschouwt, zijn we het daarmee eens. Maar zelfs als het uitzonderingen zijn die niet door de conventionele wetenschap kunnen worden verklaard, ervaren mensen ze de hele tijd. Zelfs als we de wetenschap niet hebben om uit te leggen wat ze deden, zijn hun ervaringen van conventionele mensen. Als mens zou je waarschijnlijk dezelfde dingen kunnen doen, net zo goed, of zelfs beter, als je maar geloofde. Klinkt bekend?
En hoewel deze verhalen uitzonderlijk zijn, bedenk dan dat de uitzondering van vandaag gemakkelijk de geaccepteerde wetenschap van morgen kan worden.
Een laatste overtuigend voorbeeld van de macht van de geest over de biologie kan worden afgeleid uit de mysterieuze disfunctie die gewoonlijk wordt aangeduid als meervoudige persoonlijkheidsstoornis, beter bekend als dissociatieve identiteitsstoornis (DID). Een persoon met DIS verliest feitelijk zijn of haar eigen ego-identiteit en neemt de unieke persoonlijkheids- en gedragskenmerken van een heel andere persoon over.
Hoe kan dit zo zijn? Nou, het is alsof je naar een radiostation in je auto luistert en terwijl je reist, wordt het station statisch en verdwijnt het naarmate een ander station op dezelfde frequentie sterker wordt. Dit kan schokkend zijn als je bijvoorbeeld aan het cruisen bent met The Beach Boys en een paar schokkerige momenten later bevind je je midden in een vuur en zwavel-Bijbel-bonzende opwekking. Of, wat dat betreft, wat als je geniet van Mozart en de Stones komen plotseling binnenrollen?
Neurologisch lijken meerdere persoonlijkheden op radiogestuurde biobots waarvan de 'stationsidentificatie' oncontroleerbaar verdwijnt van de ene ego-identiteit naar de andere. Het unieke gedrag en de persoonlijkheid die door elk ego wordt uitgedrukt, kan zo enorm verschillen als een militaire mars is van jazz of folk van acid rock.
Hoewel bijna alle aandacht is gevestigd op de psychiatrische kenmerken van personen met DIS, zijn er ook enkele verrassende fysiologische gevolgen die gepaard gaan met egoverandering. Elk van de alternatieve persoonlijkheden heeft een uniek elektro-encefalogram (EEG) -profiel, dat een biomarker is die equivalent is aan een neurologische vingerafdruk. Simpel gezegd, elke individuele persona wordt geleverd met zijn eigen unieke hersenprogrammering. Hoe ongelooflijk dat ook mag lijken, veel mensen met meerdere persoonlijkheden veranderen van oogkleur in de korte tijd die nodig is om van het ene ego naar het andere over te gaan. Sommige hebben littekens in de ene persoonlijkheid die op onverklaarbare wijze verdwijnen als een andere persoonlijkheid naar voren komt. Velen vertonen allergieën en gevoeligheden bij de ene persoonlijkheid, maar niet bij de andere. Hoe is dit mogelijk?
DID-individuen zouden ons kunnen helpen die vraag te beantwoorden, omdat ze de poster-kinderen zijn voor een ontluikend nieuw wetenschapsgebied genaamd psychoneuroimmunologie, wat, in mensen-spreken, de wetenschap betekent (-ology) van hoe de geest (psycho-) controleert de hersenen (-neuro-), dat op zijn beurt het immuunsysteem controleert (-immuun-).
De paradigma-vernietigende implicaties van deze nieuwe wetenschap zijn simpelweg dit: terwijl het immuunsysteem de bewaker is van onze interne omgeving, controleert de geest het immuunsysteem, wat betekent dat de geest het karakter van onze gezondheid vormt. Hoewel DIS een disfunctie vertegenwoordigt, onthult het ontegensprekelijk het feit dat programma's in onze geest onze gezondheid en welzijn diepgaand beheersen, evenals onze ziekten en ons vermogen om die ziekten te overwinnen.
Nu zou je kunnen zeggen: "Wat? Overtuigingen beheersen onze biologie? Denk je over de materie? Denk aan positieve gedachten? Is dit meer van die New Age-pluisjes? " Zeker niet! Als we een bespreking beginnen over de nieuwste wetenschap, zul je zien dat de pluis hier ophoudt.