Saga mannlegrar siðmenningar sýnir síendurtekna upptekningu af hugmyndinni um tvíhyggju. Svart og hvítt, jákvætt og neikvætt, karlkyns og kvenkyns, sigurvegari og tapari og auðvitað hinir alltaf umdeildu, góðu og illu. Athyglisvert er að jafnvel eðli „tvíhyggjunnar“ leiddi til grundvallar sundrungar eða tvíhyggju mannlegrar siðmenningar – austurs og vesturs. Í austurlenskri heimspeki eru allir þættir tvíhyggju viðurkenndir sem fulltrúar undirliggjandi einingar. Allt er eitt, en úr honum spretta allar skynjaðar tvíþættir okkar.
Aftur á móti er vestræn siðmenning algjörlega byggð á heimspeki sem leggur áherslu á sérstaka pólun sem felst í tvíhyggju. Áhugi okkar á tvíhyggju verður ansi sveiflukenndur þegar við úthlutum gildum til pólaöfganna, sérstaklega gildin um rétt og rangt. Pólskoðanir skapa „hliðar“ og hliðarnar keppast venjulega við að rökstyðja afstöðu sína.
Jafnvel afleiðingar þeirrar samkeppni sem leiðir af sér um tvíhliða sjónarmið geta verið tvíhyggja. Samkeppni getur orðið eyðileggjandi, sérstaklega þegar úrlausn hennar leiðir til líkamlegra bardaga eins og stríðs og byltinga. Á öðrum tímum er samkeppnin um skautasjónarmið nokkuð uppbyggileg, þegar ályktanir leiða til vitsmunalegra og tæknilegra framfara.