Við höfum öll verið þarna - ein staða og tveir að túlka þær gjörólíkar.
Engir tveir sjá heiminn á sama hátt. Ég gef þér einfalt dæmi. Ég er krakki og í húsinu við hliðina á mér býr krakki á sama aldri. Nú fer ég út með móður minni og það er snákur í garðinum. Og hún er dauðhrædd við ormar. Hún er hrædd og hún öskrar. Og ég sem barn veit að móðir mín sem öskrar þýðir að hvað sem hún sá er ekki gott. Svo hvað lærði ég af móður minni? Að snákur sé hættulegur.
Og svo fer kvikindið úr garðinum mínum út í garð nágranna míns. En móðir nágranna míns er dýrafræðingur eða líffræðingur og hún sér snákinn og hún segir „ó hvað það er yndislegt garðormur“ og tekur upp snákinn og höndlar það og sonur hennar sem er á mínum aldri sér móðurina höndla slönguna og þar er enginn ótti. Svo að það barn, þegar það sér snák, hefur önnur viðbrögð en þegar ég sé snák. Svo þegar við sjáum bæði snák verð ég spenntur og hræddur, en þegar hann sér snák er hann áhugasamur og áhugasamur. Við sjáum báðir sömu slönguna en höfum allt aðra hegðun.
Af hverju? Leiðin til að læra um lífið er með því að gefa öllu gildi, hvort sem það er gott, það er slæmt, það er öruggt, það er skelfilegt. Þannig að ef við sjáum einhvern tíma þann hlut aftur höfum við nú þegar gildi og þetta gildi er byggt á fyrstu reynslu okkar.