Εάν θέλουμε να επιβιώσουμε και να ευδοκιμήσουμε ως είδος, πρέπει συνειδητά να μετατοπίσουμε την αποστολή μας από την ατομική επιβίωση στο είδος. Παρόλο που δεν υπάρχει επί του παρόντος πρόγραμμα 12 βημάτων για ένα είδος που «ανακάμπτει» από 5,000 χρόνια πολιτισμού, προσφέρουμε ένα σχέδιο 3 βημάτων γιατί ειλικρινά, δεν έχουμε χρόνο και για τα δώδεκα βήματα. Τα βήματα είναι η ευαισθητοποίηση, η πρόθεση και η πρακτική.
Δεδομένου ότι βρισκόμαστε στην κορυφή της συνειδητής εξέλιξης, το πρώτο πολύ σημαντικό βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε συνειδητά τι μας λέει η επιστήμη για τη φύση της ανθρώπινης φύσης. Όπως επισημαίνουμε στο βιβλίο μας, οι τέσσερις θεμελιώδεις πεποιθήσεις του επιστημονικού υλισμού - δυσνόητα - απορρίφθηκαν από την επιστήμη! Όταν αναγνωρίζουμε ότι τόσοι πολλοί από αυτούς που φαντάζουμε ότι βασίζουμε σε προγραμματισμένες, «αόρατες» πεποιθήσεις, μπορούμε να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε ότι αυτός ο προγραμματισμός είναι το μόνο πράγμα που έχουμε κοινό. Όλη η έννοια της «ευθύνης» σε αυτό το σημείο φαίνεται παράλογη. Όπως λέει η Βιβλική διαταγή, «Συγχώρεσέ τους γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν».
Σε αυτήν τη συγχώρεση και την απελευθέρωση από την ευθύνη, μπορούμε να αποδεχτούμε την ευθύνη. Δηλαδή, μπορούμε να επιλέξουμε να ανταποκριθούμε διαφορετικά. Κατά συνέπεια, το επόμενο θεραπευτικό βήμα είναι να κάνουμε μια σκόπιμη επιλογή για την απελευθέρωση ξεπερασμένων πεποιθήσεων και εκποίησης από τους θεσμούς και τη νοοτροπία «κάμπια», και αντ 'αυτού να επενδύσουμε στη νέα κοινωνία πεταλούδας που αναδύεται τοπικά και παγκοσμίως. Η κοινότητα «φανταστικών κυττάρων» που ο κοινωνιολόγος Paul Ray αποκαλεί «πολιτιστικά δημιουργικά» έχει αναπτυχθεί σε πάνω από δέκα χρόνια από 50 σε 70 εκατομμύρια ενήλικες Αμερικανούς. Μπορούμε να επιλέξουμε να συνδυάσουμε τη δική μας αποστολή με αυτήν του νέου οργανισμού, να υφαίνουμε έναν ιστό μαζικής κατασκευής, έτσι ώστε η πεταλούδα να μπορεί να ανέβει καθώς πέφτει η κάμπια.
Αυτό μας φέρνει στο τελικό βήμα. Τώρα που ξέρουμε τι μας λέει η επιστήμη για την πραγματική φύση της ανθρώπινης φύσης, τι κάνουμε γι 'αυτήν; Πώς οι ζωές μας γίνονται διαφορετικές καθώς αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως κύτταρα σε έναν νέο οργανισμό που ονομάζεται Ανθρωπότητα; Πώς απελευθερώνουμε τον εαυτό μας από τον προσωπικό και συλλογικό προγραμματισμό περιορισμού μας; Ποιες πρακτικές υιοθετούμε καθημερινά που μας θυμίζουν ποιοι πραγματικά είμαστε; Η εξέλιξη, όπως ο Παράδεισος, δεν είναι προορισμός, αλλά πρακτική.
Μια θαυματουργή θεραπεία περιμένει αυτόν τον πλανήτη μόλις αποδεχτούμε τη νέα μας ευθύνη να συλλέξουμε συλλογικά τον Κήπο και όχι να πολεμήσουμε για το χλοοτάπητα. Όταν μια κριτική μάζα ανθρώπων κατέχει πραγματικά αυτήν την πίστη στις καρδιές και στο μυαλό τους και αρχίσει πραγματικά να ζει από αυτήν την αλήθεια, ο κόσμος μας θα βγει από το σκοτάδι σε αυτό που θα ισοδυναμεί με αυθόρμητη εξέλιξη.