Мы ўсе былі там - адна сітуацыя і два чалавекі, якія інтэрпрэтуюць іх зусім па-рознаму.
Ні адзін чалавек не бачыць свет аднолькава. Я прыводжу вам просты прыклад. Я дзіця, і ў доме побач са мной жыве дзіця таго ж узросту. Цяпер я выходжу з маці на вуліцу, а на двары змея. І яна баіцца змей. Ёй страшна, і яна крычыць. І я ў дзяцінстве ведаю, што крык маёй маці азначае, што ўсё, што яна толькі што ўбачыла, не добра. Дык што я даведалася ад маці? Што змяя небяспечная.
А потым змяя пераходзіць з майго двара на двор майго суседа. Але маці майго суседа - заолаг ці біёлаг, і яна бачыць змяю, і яна кажа: "О, якая цудоўная садовая змяя", бярэ змею і апрацоўвае яе, а яе сын, які мае ўзрост, бачыць, як мама звяртаецца са змяёй і там няма страху. Такім чынам, дзіця, калі бачыць змяю, рэагуе інакш, чым калі я бачу змяю. Таму, калі мы абодва бачым змяю, я ўзбуджаюся і баюся, а калі ён бачыць змяю, ён зацікаўлены і захоплены. Мы абодва бачым адну і тую ж змяю, але ў нас зусім розныя паводзіны.
Як так? Тое, як мы даведваемся пра жыццё, - гэта наданне кожнаму значэнню, добра гэта, дрэнна, бяспечна, страшна. Такім чынам, калі мы калі-небудзь зноў убачым гэта, у нас ужо ёсць каштоўнасць, і гэта каштоўнасць заснавана на нашым першым вопыце.